تاریخچه تقویم شمسی
چگونگی پیدایش تقویم شمسی و اینکه ابتدا چه کسی آن را پیدا کرد موضوع جالبی است که در ادامه به آن می پردازیم.
تقویم هجری خورشیدی، تقویم دقیق و کاملی است که در آن علاوه بر قوانین ریاضیات و ستاره شناسی، اصول اعتقادات اسلامی نیز نهفته است.
عبدالغفار نجم الدوله نخستین کسی بود که شروع تقویم شمسی را رقم زد.
بعد از آن بود تقویمی در ایران رایج شد که مبنای آن همانند تقویم هجری قمری، سال هجرت پیامبر از مکه به مدینه بود.
آغاز تقویم هجری شمسی از روز جمعه ۱ فروردین سال ۱ هجری خورشیدی، یعنی ۵ ماه و ۲۴ روز قبل از هجرت پیامبر شروع شده است.
تقویم هجری خورشیدی ابتدا رسمی نبود و به طور جدی کاربرد نداشت و تنها در امور گمرک و مالی استفاده می شد.
اولین بار دوم اسفند ماه سال ۱۲۹۸ بود که تاریخ رسمی کشور براساس این تقویم تنظیم شد و از آن پس بود که گاه شمار قمری منسوخ و گاه شمار خورشیدی جایگزین آن شد. اجرایی کردن این قانون چند سال به طول انجامید به همین دلیل است که تاریخ رسمی ایران از سال ۱۳۰۴ شروع می شود.
با این حال در آن زمان تعدادی از نمایندگان مخالف این تغییر بودند و اعتقاد داشتند تقویم شمسی تنها در ادارات دولتی کاربرد دارد و به صورت عمومی نمی توان از آن استفاده کرد.
نام ماه های سال پیش از جایگزینی تقویم شمسی
حمل (فروردین)
ثور (اردیبهشت )
جوزا (خرداد)
سرطان (تیر)
اسد (مرداد)
سنبله (شهریور)
میزان (مهر)
عقرب (آبان)
قوس (آذر)
جدی (دی)
دلو (بهمن)
حوت (اسفند)
بعد از آمدن تقویم جدید علاوه بر تغییر نام ماه های سال، شش ماه اول سال سی و یک روز و پنج ماه دوم سی روزه و ماه آخر سال ۲۹ روزه در نظر گرفته شد.
نام ماه های تقویم شمسی ریشه اوستایی داشت و از لقب های اهورامزدا و نام های فرشتگان الهام گرفته شد.
معنی ماه های سال تقویم هجری شمسی
فروردین: به معنی نیروی پیش برنده
اردیبهشت: به معنی راستی و پاکی
خرداد: به معنی کمال و رسایی
تیر: به معنی باران
مرداد: به معنی جاودانگی و بی مرگی
شهریور: به معنی کشور برگزیده
مهر: به معنی عهد و پیمان
آبان: به معنی آب ها
آذر: به معنی آتش
دی: به معنی آفریدگار، دادار
بهمن: به معنی اندیشه نیک
اسفند: به معنی فروتنی و بردباری
“او عدد ۱۲۶۴ خورشیدی را در حاشیه تقویم شال ۸۰۷ جلالی نوشت.”