دفع پسماندهای رادیواکتیو

دفع پسماندهای رادیواکتیو

پسماندهای رادیواکتیو با توجه به ویژگی های خاصی که دارند باید طبق شرایط مخصوص نگهداری و دفع شوند.
این پسماندها علاوه بر شیمیایی بودن، هنگام واپاشی پرتوهای خطرناکی را ساطع می کنند که چنانچه مقدار کمی از آن ها از راه آب و هوا و زنجیره غذایی وارد بدن انسان ها گردد به مرور زمان باعث بروز سرطان و یا تأثیرات منفی ژنتیکی در نسل های آینده می شوند.

سازمان های مختلفی در کشورهای جهان دفع مواد رادیواکتیو را تحت کنترل دارند، در ایران سازمان انرژی اتمی مجوز دفع و نگهداری این مواد را صادر می کند.

مواد زائد رادیواکتیو از لحاظ پرتوزایی به سه گروه تقسیم می شوند.
۱- پسماندهای با پرتوزایی بالا HLW
۲- پسماندهای با پرتوزایی متوسط MLW
۳- پسماندهای با پرتوزایی پایین LLW

انواع پسماندهای پرتوزا

مراکز تحقیقاتی، بیمارستان ها، مراکز تهیه و تولید رادیوایزوتوپ و مراکز صنعتی و کشاورزی از جمله منابع تولید پسماندهای پرتوزا به شمار می آیند.
حال این پرتوها می توانند به سه شکل گاز، جامد و مایع می باشند.

دفع نهایی پسماندهای پرتوزا

به منظور کاهش احتمال نشت این مواد پرتوزا آن ها را تا جایی که امکان دارد از محیط زیست دور می کنند. سپس با استفاده از چند روش آن ها را دور ریخته و دفع می کنند.

تخلیه در دریا

این روش برای پسماندهای جامد با پرتوزایی متوسط، در کشورهایی که مسافت چندانی با دریا ندارند مورد استفاده قرار می گیرد، در گذشته بلژیک، هلند، انگلیس و سوئیس این مواد را مشترکا در دریا غرق می کردند.
امروزه این روش مورد اعتراض گروه های حامی محیط زیست قرار گرفته و منسوخ شده است.

انبار نمودن

در این روش پس از کاهش حجم پسماندهای پرتوزا آن ها را داخل بشکه هایی از جنس فولاد قرار داده و در ساختمان های مخصوص در زیر و یا روی زمین انبار می کنند.
این ساختمان ها در برابر زلزله نیز مقاوم هستند.

دفن کردن

این روش مناسب ترین روش برای از بین بردن پسماندهایی با پرتوزایی کم و متوسط با طول عمر کوتاه است.
پسماندهایی با پرتوزایی بالا و عمر طولانی در عمق زمین دفن می شوند.
اساسی ترین قسمت در دفن پسماندهای پرتوزا انتخاب محل مناسب می باشد. جنس طبقات و لایه های زمین، پایین بودن سطح آب های زیرزمینی و دور بودن از مراکز جمعیت از جمله عوامل مهم در انتخاب محل است.