یکی بود یکی نبود…

نماز را هم قضا کن!

مرد زاهدی روزی به مهمانی شخصی بزرگ رفت. وقتی هنگام غذا خوردن فرا رسید،مرد زاهد از عادتِ هر روزه اش ، کمتر غذا خورد.
بعد از برچیدن سفره ، نوبت به خواندن نماز رسید. مرد زاهد سجاهٔ خویش را در گوشه‌ای گسترانید و به نماز ایستاد.
اما نماز او ، چه نمازی بود!
نمازش طولانی و با بجای آوردن تمامی مستحبٌات آن بود؛کاری که او بسیار کم انجام میداد.
وقتی میهمانی به پایان رسید،به همراه پسرش که او هم در میهمانی حضور داشت ، راه خانه را در پیش گرفت.
پس از رسیدن به خانه،
مرد زاهد همسرش را صدا زد و گفت:
غذایی حاضر کن که گرسنه‌ام!
پسر اون که هوش و ذکاوتی در خود داشت ، با شنیدن این سخن پدر ، تعجب کرد و گفت:
ای پدر! مگر در آن میهمانی غذا به اندازه کافی نخوردی؟!
پدر گفت:
کم غذا خوردم تا در میهمانی،آدم پرخوری جلوه ننمایم و بتوانم برای روزهای آینده از موقعیتی که کسب کرده‌ام،بهره برداری کنم.
پسر با شنیدن شرح ریاکاری پدر از زبان خود او گفت:

پدرجان ! «نماز را هم قضا کن ،که چیزی نکردی که به کار آید»

تو نیز بخواب!

یادم هست که در دورانِ کودکی ، عبادت بسیار می کردم و علاقه فراوان به زهد و پرهیزکاری داشتم. حتی در بعضی شب ها،بیدار می ماندم و همراه پدرم به شب زنده داری و عبادت پروردگار ، مشغول می شدم.
در یکی از این شب ها ، در خدمت پدرم نشسته بودم و تمام شب بیدار مانده و قران شریف را در دست داشتم و آن را قرائت می کردم.
اتفاقاً ، آن شب در جایی بودیم که تعدادی از مردمان دیگر نیز ، حضور داشتند و در اطراف ما خفته بودند.
من در تمام طول شب ، می دیدم که پدرم مشغول نماز خواندن و  راز و نیاز با خدای خویش است؛اما از جمعیتی که در کنار خودم خفته می دیدم ، حتی یک نفر نیز سر بر نداشت تا دو رکعت نماز به پیشگاه خدای یگانه هدیه بَرَد.
آنها چنان در خواب غفلت بودند ، که به نظر ، مرده می آمدند.
یادم می‌آید که به پدرم گفتم:
از اینها هیچ کدام بر نمی خیزد که همچون ما خدای را عبادت کنند!
پدرم که دنیا دیده بود و می دانست که من به خود بینی دچار گشته ام ، در پاسخ لبخندی زد و گفت:

ای جان پدر! «تونیز اگر بخفتی به که در پوستین خلق اُفتی»

در این قسمت هم با دو حکایت زیبا از کتاب «قصه های گلستان و بوستان»با شما همراه بودیم امیدوام لذت برده باشین.